میلاد امام زمان برعموم شیعیان مبار باد

 

 نقش ولی عصر(عج) در عالم هستی به عنوان ولی تکوینی

خداوند به بعضی از پیامبران بزرگ خود مانند حضرت ابراهیم (علیه‌السلام) مقام امامت عطا نموده است که این مقام غیر از مقام نبوت و رسالت ایشان است. زیرا که حضرت ابراهیم (علیه‌السلام) موقعی به این مقام نائل می‌شوند که سال‌ها از مقام رسالت ایشان گذشته است.

این مقام غیر از مقام پیشوایی دینی و هدایت ظاهری مردم است. ابراهیم (علیه‌السلام) پس از گذراندن امتحانات سخت و خاص و سربلند بیرون آمدن از این امتحانات، مفتخر به دریافت این مقام از جانب پروردگار می‌گردد. (1)

امامت مقامی است که دارنده آن علاوه بر هدایت ظاهری، قادر است از طریق هدایت باطنی و روحی غیر مستقیم، افراد مستعد را به کمال مطلوب برساند. این نوع هدایت، هدایتی فراتر از ارائه راه است. خداوند از این هدایت ویژه در آیه 73 سوره انبیاء یاد می‌کند:

(وَ جَعَلنا اَئِمّهً یَهدُونَ بِاَمرنَا)

آنان (ابراهیم، اسحق، یعقوب) را امامانی قرار دادیم که مردم را به امر خاص ما، هدایت کنند.

 

سلام آقا!

شب از نیمه گذشته است و نسیم خنکی که دارد از زیر پرده توریِ پنجره می‌خزد روی چشم‌های خسته‌ام، صدای مناجاتی را آورده با خودش، که حتم، از مسجد محل، بلند است. صدا، هوایی‌ام کرده است و یادم آورده است مناجات‌های سحرهای حرم امام رضا  علیه السلام را و فکرم را کشانده است به شما و مناجاتی که لابد، همین حالا، در گوشه‌ای از همین زمین، با حضرت معبود دارید...

قربان عبادتتان آقا؛ که به برکتش، زمین و آسمان پابرجاست و خدا به واسطه‌اش می‌نازد به فرشته‌های دل‌خور از خلقت بنی‌آدم؛ که «ألَمْ أقُل لَّکُمْ إنِّی أعْلَمُ غَیْبَ السَّمَاوَاتِ وَ الأَرْض»(1) و تبارک الله از وجود شما، که غیب آسمان است و زمین؛ و خوش به حال آن‌ها که «یُۆمِنُونَ بِالغَیب» هستند و خوش به حال ما که ایمان داریم به شما، آقای غایب از نظر!

اصلاً... قربان وجودتان آقا؛ که اگر ـ زبانم لال ـ نبودید، «لَساخَت الأرضُ بِأهلِها» می‌شد؛(2) و راستی وقتی عرق شرم، خجلت زده را آب می‌کند و فرو می‌بردش به زمین، وای از زمانی که زمین، خود، آب شود از شرم بی‌آبرویی...

قربان کرامتتان آقا؛ که چنین حق بزرگی به گردنمان دارید و کوچک‌ترین منتی نمی‌گذارید بر ما و تذکرتان هم نه مستقیم و صریح، که در لفافه الفبای زیارت است. آن‌جا که در توقیعی به «محمد حمیری»، یادمان دادید هر گاه دلمان هوایتان را کرد، شما را به لحظاتی که به نماز ایستاده‌اید، سلام دهیم؛ تا یادمان باشد که از برکت عبادت‌های شماست که هدف خلقت، تأمین است و آفرینش، برپاست و وجود طفیلی ما در سایه‌سار لطفتان برقرار است. پس، «السّلام عَلیک حینَ تُصلّی وَ تقنُت؛ السلام علیک حینَ تَرکعُ و تَسجُد؛ السّلامُ عَلیک حینَ تُهلِّل و تُکبِّر...

مساله دیدار حضرت مهدی(عج) از مسائل مهمی است که در طول قرنهای متمادی قلوب شیعیان مشتاق را به خود مشغول داشته و آنان که عاشق وصال حضرت بوده اند در این انتظار سوخته اند و ساخته اند، از این میان، شایستگان به مقام دیدار نائل آمده اند و از فیض محضر حضرت ولی عصر(عج) بهره مند گردیده اند و چه زیبا به آرزوی خود رسیده اند.

خوشبختانه برای راهیابی و درک محضر امام عصر(عج) از ناحیه معصومین (علیهم السلام) و راه یافتگان به وصال آن حضرت سفارشهایی شده که مشتاقان را به مقصود نزدیکتر می سازد و راهنمای آنان برای تشرف به محضر قدسی حضرت مهدی(عج) می گردد.

حضرت مهدی(عج) در نامه ای که خطاب به شیخ مفید مرقوم نموده، فرموده است:

و اگر خدا شیعیان ما را برای طاعت خود موفق بدارد، در اینکه دلهاشان با هم باشد و به عهد خود وفا کنند، برکت به لقاء ما از آنها تاخیر نیفتد و سعادت مشاهده ما به آنها به زودی خواهد رسید. - که این لقاء و دیدار ما - به سبب حقیقت معرفت و صدقی است که با ما دارند. پس ما را از آنها دور نمی دارد مگر آنچه که از آنها صادر می شود که ما از آن کراهت داریم و برای آنها اختیار نمی کنیم. ⁽¹⁾