شهادت حضرت رقیه(س)

سلام بر تو و عاشورای بزرگی که در چشم‏های کوچک تو خلاصه شده است.
سلام بر تو که در خنکای لبخند حسین علیه‏السلام رها بودی و پا به پای آبله، زخم‏هایش را به جستجو.
سلام بر کوچکی گام‏هایت؛ به تو و خاطرات در آتش رها مانده‏ات.
سلام بر تو که آتش، کوتاه‏تر از دامنت نیافت.
تو را خوب‏تر از شام غریبان، زینب می‏شناسد و تو بهتر از همه، شام غریبان را.
شام غریبان، تو را خوب می‏شناسد؛ تورا که آن‏قدر پدر پدر کردی و «یا عَمَّتِیَ و یا أُخْتَ أَبِی! أیْنَ أَبِی» گفتی تا در روشنای حضور حسین علیه‏السلام غوطه‏ور شدی.
سلام بر تو؛ به آن زمان که در هیاهوی غبار و سوار، اشک و مشک و ستیغ و تیغ، حسین علیه‏السلام را در خلسه و خون و خاکستر رها دیدی.
از اندوه و داغ و دلتنگی، بوی تو به مشامم می‏رسد و هرگاه نام تو را می‏نویسم، هیچ واژه‏ای را توان توصیف اندوهت نیست.
از کنار شط تا وادی نخله، از مرشاد تا به حلب و از دید نصرانی تا به عسقلان، تو بودی همدم تنهایی بابا.
سلام به تو ای سئوال بزرگ تاریخ! پس از گذشت قرن‏ها آیا آبله پاهایت خوب شده‏است؟

سه سالگی‏ اش بر مدار عاشورا می‏چرخد.
اتفاقی که طنین خنده‏های کودکانه‏اش را به غارت می‏برد
در عطش می‏ماند و می‏گدازد.
فرات از چشمانش مهاجرت می‏کند.
بی‏پناهی‏اش، در تمام بیابان‏ها تکثیر می‏شود
این سه سالگی اوست که در ویرانه‏ای کنار کاخ سبز، به اهتزاز درآمده و مکر خاندان ابوسفیان را به زانو درآورده اس

 

دست‏هایت کوچک بودند برای به آغوش کشیدن صبر و سختی. اما تو چقدر سربلند بیرون آمدی از دردها و دلتنگی‏ها! صبر را از چه کسی به ارث برده بودی، نمی‏دانم! اما ایمان، هم‏پای تو بزرگ شده بود.

گم کردم عمه دست و پامو

رمق نموده توی دستام

عمه مراقب باش نیوفته

بابام رو بگذار روی پاهام

عمه بابام به اندازه ی کافی خورده زمین، از سر و روش پیداست، خیلی خاکی

چشمام نمی بینه که با دست

یه چیزی بگم:خرابه تاریک بود، سیلی چشم آدم رو تار میکنه، تشنگی چشم آدم رو تار میکنه،  سر رو گذاشت هی دست کشید

چشمام نمی بینه که با دست

دارم پی چشمات می گردم

تو حسرت یک بوسه بودم

دارم پی لب هات میگردم

روح وسیع؛ در کالبدی سه ساله

آه رقیه! چگونه پس از تو تشنگی خویش را به آبی فرو نشانیم؛

حال آنکه همواره صدای کودکانه العطش تو در گوشمان طنین افکن است؟!

چگونه ریگزار داغ آشنا به قدم های کوچکت را از یاد ببریم؛

آن هنگام که بر تربت کربلا سجده می کنیم؟!

نمی دانم دستی که کودک سه ساله را سیلی می زند، 

چقدر بزرگ تر از رخسار اوست؟ 

و خارهای بیابان، لطافت قدم های برهنه او 

را چند ضربه شمشیر شدند؟

خرابه ای که اندوه رقیه را در خود جای داده بود،

آن قدر شرم کرد که فرو ریخت؛

اما بی شرمی خاندان ابوسفیان در طلب دنیا، تسلّط بر دختر

بچه ای را نیز غنیمت می دانست برای رسیدن به شادمانی پیروزی.

روح وسیع رقیه در کالبد کوچکش، تکّه ای جا مانده 

از حسین بود که باید پرواز می کرد.

شب هنگام است و سنگباران خرابه، فروکش کرده است. 

اینک، بغض های جهان را در خرابه ای انباشته اند تا خارهای راه

را از پاهای زخمی خود، یکی یکی درآورد؛

ولی صبر تو، ارث به جا مانده از حسین است؛ 

آن هنگام که شهری آسوده سر به بالین گذاشتند و

تو سر از بالین سنگ ها برنداشتی.

ما گمشدگانیم به عرفان رقیه

دلها شده محزون و پریشان رقیه

او دختر معصوم بود و خواهر معصوم

هم عمه معصوم ،نگر شأن رقیه

حاتم که بود شهره آفاق سخایش

محتاج بود بر در احسان رقیه

پرچم زده در شام نماینده زینب

کنسول گری عشق شد ایوان رقیه

گه سینه زند گاه کند ناله و افغان

این هیئت پرشور محبان رقیه

ذهنش بنمود عمه مظلومانه بگفتا

از جان خودم سیر شدم جان رقیه

رفتی ز برم ای به من غمزده مونس

دل خون شده چو لاله ز هجران رقیه

گوشوارۀ غارت شده ات را بگرفتم

شاید بخندد لب خندان رقیه

رفتم به مدینه نکنم شادی و عشرت

پرسد ز من ار خواهر نالان رقیه

کی خواهر زیبای من عمه به کجا رفت

آخر چه بگویم به عزیزان رقیه

گویم به دل ویران مکان شد به عزیزم

آمد پدرش در شب پایان رقیه

بگرفت به دامان سر خونین حسین را

آلوده به خون شد بله دامان رقیه

لبهای پدر بوسه زد و جان به رهش داد

بگریست بر او دیده مهمان رقیه

سر رو آوردن جلوش گذاشتن روی زمین،گفت: هذا رأسُ مَنْ؟قالوا هذا رأس أبیک. اینم باباتیا أبتاه ! مَن ذا الذی خضّبک بدمائک؟ محاسنت رو کی خونی کرده؟ مَن ذا الذی قطع وریدک؟ رگ گردنت رو کی بریده؟ مَن ذا الذی أیتمنی على صغر سنّی ؟ من و چرا یتیم کردن؟کی این کارو کرد؟بابا کی یتیمت رو بزرگ کنه؟کی برای این زن های بی کس موند؟ یه نگاه به اینها بکنثمّ إنّها وضعت فمها على فمه الشّریفلب روی لب های بابا گذاشت

کاروان می رود و دخترکی جا ماندست

وسط باغ خزان قاصدکی جا ماندست

لخته خون نیست که در چشم کبودش پیداست

سر باباست که در مردمکی جا ماندست

صلی الله علیک یا بنت الحسین علیه السلام یا رقیه

آه رقیه! چگونه پس از تو تشنگی خویش را به آبی فرو نشانیم؛

حال آنکه همواره صدای کودکانه العطش تو در گوشمان طنین افکن است؟!

چگونه ریگزار داغ آشنا به قدم های کوچکت را از یاد ببریم؛

آن هنگام که بر تربت کربلا سجده می کنیم؟!

نمی دانم دستی که کودک سه ساله را سیلی می زند، 

چقدر بزرگ تر از رخسار اوست؟ 

و خارهای بیابان، لطافت قدم های برهنه او را چند ضربه شمشیر شدند؟

خرابه ای که اندوه رقیه را در خود جای داده بود، 

آن قدر شرم کرد که فرو ریخت؛ 

اما بی شرمی خاندان ابوسفیان در طلب دنیا، تسلّط بر دختر بچه ای

را نیز غنیمت می دانست برای رسیدن به شادمانی پیروزی. 

روح وسیع رقیه در کالبد کوچکش، تکّه ای جا مانده

از حسین بود که باید پرواز می کرد.

شب هنگام است و سنگباران خرابه، فروکش کرده است.

اینک، بغض های جهان را در خرابه ای انباشته اند تا 

خارهای راه را از پاهای زخمی خود، یکی یکی درآورد؛

ولی صبر تو، ارث به جا مانده از حسین است؛

آن هنگام که شهری آسوده سر به بالین گذاشتند و تو سر از بالین سنگ ها برنداشتی.

تو دختر حسینی و یتیم خطابت می‌ کنن

همه کس عالمی و غریب حسابت می‌ کنن

واسه یتیمی‌ات ظاهراً اشک حسابی می‌ ریزن

ولی شبیه قولاشون نقش برآبت می‌ کنن

صلی الله علیک یا بنت الحسین علیه السلام یا رقیه